Sprookjes van Andersen

"Dat is een liedje voor heel kleine kinderen," verzekerde tante Malle. "Ik kan het met de beste wil van de wereld niet volgen."

Dat kon de kleine Amalie wel. Ze was pas drie. Ze speelde met poppen, die voedde ze zo op dat ze even verstandig zouden worden als tante Malle.

Er kwam een student in huis, die haar broers met hun huiswerk hielp. Hij praatte veel met de kleine Amalie en haar poppen, heel anders dan alle anderen. Dat was heel leuk, vond het kleine meisje, en toch zei tante Malle dat hij helemaal niet met kinderen om kon gaan. Die kleine hoofdjes konden al dat gepraat onmogelijk aan. Maar de kleine Amalie kon dat best. Ze leerde zelfs een heel liedje uit haar hoofd dat de student haar voorzei: "Dansen, dansen, popje klein," en dat zong ze voor haar drie poppen. Twee waren er nieuw, de één een vrouwtje, de ander een mannetje, maar de derde pop was oud en heette Liesje. Ze kreeg het liedje ook te horen, want ze kwam erin voor.

Dansen, dansen, popje klein!
O, wat is dat meisje fijn,
en het heertje evengoed,
met zijn handschoen en zijn hoed.
Zijn broek is wit, zijn jas is blauw
en zijn schoenen zijn wat nauw.
Hij is fijn en zij is fijn.
Dansen, dansen, popje klein!

Dit is onze Liesje maar,
een popje van verleden jaar.
Haar haren zijn gemaakt van vlas,
haar voorhoofd komt juist uit de was.
Ze is weer bijna helemaal jong.
Kom maar mee, mijn lieve meisje.
Als de speelman nu eens zong
van drie poppen in één wijsje!

Dansen, dansen, popje klein!
Maak jij maar die pasjes fijn.
Voet naar buiten, rugje rank,
dan ben je lief en o, zo slank.
Buig je, strek je, draai maar rond,
dat is bovenal gezond.
Dat is snoezig om te zien,
een, twee, drie, en tel tot tien!

En de poppen begrepen het liedje, kleine Amalie begreep het, de student begreep het. Hij had het zelfgemaakt en hij zei dat het een uitstekend liedje was. Alleen tante Malle begreep het niet; ze leefde in onmin met kinderspelletjes. "Onzin," zei ze. Maar kleine Amalie vond dat niet. Zij zingt het liedje wel.

En wij hebben het van haar.